زﻣﺎن آن رﺳﻴﺪه ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﺑﺪ

زﻣﺎن آن رﺳﻴﺪه ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﺑﺪ.

داگ باندو

۱مهر(میزان)۱۳۹۹- ۲۰۲۰/۹/۲۲

ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﻰ رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر دوﻧﺎﻟﺪ ﺗﺮاﻣﭗ آﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ. ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎى او ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﺑﻰﭘﺮوا و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ. او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ وﻋﺪهﻫﺎى ﺧﻮد در ﻣﻮرد ﺗﻮﻗﻒ ﺟﻨﮓﻫﺎى ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺮﺧﻼف ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان ﭘﻴﺶ از ﺧﻮد، ﺗﺮاﻣﭗ ﻫﻴﭻ درﮔﻴﺮى ﺟﺪﻳﺪى را آﻏﺎز ﻧﻜﺮده­اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﻮﻋﻰ دﺳﺘﺎورد ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮد. رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﻓﺮﺻﺖ دارد ﺗﺎ ﺑﻪ درﮔﻴﺮى آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﭘﺎﻳﺎن دﻫﺪ. ﻇﺎﻫﺮاً او ﻗﺼﺪ دارد وﻳﻞ راﺟﺮ، ﻣﻌﺎون رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر در اﻧﺴﺘﻴﺘﻮت ﭼﺎرﻟﺰ ﻛﻮچ ﻛﻪ ﺗﻼشﻫﺎﻳﻰ را ﺑﺮاى ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻋﺪم ﻣﺪاﺧﻠﻪ در ﺳﻴﺎﺳﺖ درﺣﻮزه داﻧﺸﮕﺎﻫﻰ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ را ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﻨﺪ.راﺟﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻓﺴﺮ ذﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﻧﻴﺮوى درﻳﺎﻳﻰ ﻛﻪ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﻛﺮد،اﺧﻴﺮاً دوﻟﺖ را ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار داده ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﻛﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ در ﺟﻨﮓ داﺧﻠﻰ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﭘﺎﻳﺎن دﻫﺪ. او ﻫﺸﺪار داد ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﻰدﻫﺪ ﺗﻮاﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﺧﺮوج ﺗﺤﺖ ﺷﺮاﻳﻂ اﺿﻄﺮارى ﻛﻪ ﺑﺮاى اﻣﻨﻴﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺿﺮورى ﻧﺒﺎﺷﺪ، اﻧﺠﺎم ﺷﻮد.

اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه اﻛﻨﻮن ﺣﺪود ٨٠٠٠ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻧﻈﺎﻣﻰ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دارد. ﻗﺮار اﺳﺖ اﻳﻦ ﺗﻌﺪاد ﺗﺎ روز اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺑﻪ زﻳﺮ٥٠٠٠ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺳﺪ. اﻣﺎ ﭘﻨﺘﺎﮔﻮن ﺗﻤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد در اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﻧﺪارد. و ﺑﻮدن در آﻧﺠﺎ ﺑﺮاى رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر آﻳﻨﺪه ﻧﺘﻴﺠﻪاى ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﻴﺎر آﺳﺎنﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻨﮓ دﻗﻴﻘﺎٌ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺨﻞ، ﻧﺎﻛﺎراﻣﺪ، ﭘﺮﻫﺰﻳﻨﻪ ﺑﺮاى دوﻟﺖ ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎران ﺑﺎﻳﺪ از آن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن ﻣﻀﺮ و ﭘﺎﻳﺎن آن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎٌ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ.

اﮔﺮ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را ﭘﺲ از دو دﻫﻪ ﺗﺮك ﻛﻨﺪ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺎﻻتﻣﺘﺤﺪه اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺼﻮر ﺗﻌﻬﺪى ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﻨﻴﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺧﻴﻠﻰ رﺑﻄﻰ ﻧﺪارد، دﺷﻮار اﺳﺖ. ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻘﺸﻪ ﻛﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪﻛﻪ آﺳﻴﺎى ﻣﺮﻛﺰى ﺑﺮاى آﻣﺮﻳﻜﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﻧﺪارد و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ارزش ﺟﻨﮕﻴﺪن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.روﺳﻴﻪ،ﭼﻴﻦ،ﻫﻨﺪ، اﻳﺮان و ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺣﻮادث اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً، ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺴﻠﺢ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺳﻌﻰ ﺑﺮاى ﻛﻨﺘﺮل ﺣﻮادث در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را ﻏﻴﺮﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﺪاﻧﺪ.

اﻳﺎﻻتﻣﺘﺤﺪه در ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﺑﺘﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮروى در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن درﮔﻴﺮ ﺷﺪ. ﻣﻘﺎﻣﺎت آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﺎﺑﻞ را اﺷﻐﺎل ﻛﻨﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﺴﻜﻮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻛﻨﻨﺪ. وﻗﺘﻰ دﺑﻴﺮ ﻛﻞ ﻣﻴﺨﺎﺋﻴﻞ ﮔﻮرﺑﺎﭼﻒ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺷﻮروى را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ،آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ داد.ﻛﻪ (درﻧﺘﻴﺠﻪ) ﺷﻜﺎﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺮاى ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻧﺒﻮد،ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺸﻮر را ﺑﺎزﺳﺎزى ﻛﻨﺪ. واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻼﺷﺶ ﻣﻰﻛﺮد، ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻳﻚ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻟﻴﺒﺮاﻟﻰ ﻛﻮﭼﻚ اﻳﺠﺎد ﻛﻨﺪ:ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازه اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮروى ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺣﻤﻼت ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰﻫﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﻛﺮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮاى ﺗﺨﺮﻳﺐ اﻟﻘﺎﻋﺪه و ﺑﻴﺮون راﻧﺪن ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ.ﻛﻪ ﻫﺮ دوى اﻳﻦ اﻫﺪاف ﻃﻰ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪ. دوﻟﺖ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون ﺗﻼش ﺑﺮاى اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﻧﻈﻢ ﻟﻴﺒﺮال و دوﻟﺖ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ در ﻛﺸﻮرى ﻛﻪ اﻳﻦﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺖ، ﺗﺮك ﻛﻨﺪ.

ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺗﺤﻮل در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻫﺪف ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى اﺳﺖ و اﻓﺮاد ﺧﻮب و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى زﻳﺎدى در آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ دارﻧﺪ در ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪاى زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻨﺪ.-ﻣﻦ ﻳﻚ دﻫﻪ ﻗﺒﻞ دوﺑﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺸﻮر ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم و ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻰ از آﻧﻬﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدم- ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮﺳﺘﺎدن آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دو دﻫﻪ ﺟﻨﮓ اﻳﻦ را اﺛﺒﺎت ﻛﺮده اﺳﺖ. ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن در روﺳﺘﺎ و دره زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ آن ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺸﻮر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﻨﺘﻰ، ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﻛﺎر،ﻗﺒﻴﻠﻪاى و اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ. ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪن آﻣﺮﻳﻜﺎ و ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻏﺮﺑﻰ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻰدﻫﺪ.

درواﻗﻊ،.ﺑﺮﺧﻰ از ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن و ﻗﺎﻧﻮنﮔﺬاران دﻟﻴﻞ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎﻧﺪن در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دارﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﺗﺮورﻳﺴﺖﻫﺎ ﻧﺠﻨﮕﻴﻢ،ﻣﺠﺒﻮر ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد در ﻛﺸﻮر ﺧﻮد ﺑﺎ آﻧﻬﺎ درﮔﻴﺮ ﺷﻮﻳﻢ! اﮔﺮ ﻣﺎ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را اﺷﻐﺎل ﻧﻜﻨﻴﻢ،آﻧﻬﺎ ﺷﻴﻜﺎﮔﻮ را اﺷﻐﺎل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد! ﻳﺎ ﻧﺎم ﻫﺮ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى اﻓﺮادى ﻛﻪ اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل را دارﻧﺪ در ذﻫﻦ ﺷﺎن ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد. اﺳﺘﺪﻻﻟﻰ ﻛﻪ ﺟﺪى ﮔﺮﻓﺘﻦ آن ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﻰ اﺳﺖ.

ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺑﺎ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻳﺎ ﻏﺮب دوﺳﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻋﻼﻗﻪاى ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﺟﻬﺎن ﻧﺪارﻧﺪ. آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﺎرﺟﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ را اﺧﺮاج ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﻜﻞ اﻓﺮاﻃﻰ ﺧﻮد از ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﻰ در ﺳﻄﺢ ﻣﺤﻠﻰ، ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. اﻣﺎ ﻃﺎﻟﺒﺎن از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ درﮔﻴﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺟﻨﺒﺶ اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻮرد ﺧﺸﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ،ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ. ﻃﺎﻟﺒﺎن ١٩ ﺳﺎل درﺣﺎل ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺑﺎزﭘﺲ ﮔﻴﺮى آﻧﭽﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺘﻨﺪ،ﻛﺮدﻧﺪ.

اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاٌ ﺑﺎ اﻟﻘﺎﻋﺪه در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﻫﻤﻜﺎرى ﻛﺮده اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ دﺷﻤﻦ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ.ﺣﻀﻮر آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﺗﺤﺎدﻫﺎﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻟﻨﺼﺮه واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻟﻘﺎﻋﺪه ﺳﻮرﻳﻪ و ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ اﺳﺪ،ﻛﻤﻚ و ﻫﻤﻜﺎرى ﻛﺮد. ﻫﺮدو ﮔﺮوه ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪ دوﻟﺖ اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎكﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن رادﻳﻜﺎل اﺳﻼﻣﻰ اﻳﻦ روزﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻰ از ﺣﻤﻠﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﺮاق اﺳﺖ،(ﺑﺎ آﻣﺮﻳﻜﺎ) ﺧﺼﻮﻣﺖ دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل، دو دﻫﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎ ﺗﺮورﻳﺴﻢ را ﻣﺤﺪود ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ.اﺳﺎﻣﻪ ﺑﻦ ﻻدن ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻣﺘﺤﺪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن اﺳﺖ، ﻓﺮار ﻛﺮد.ﺧﺎﻟﺪ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ از ﻣؤﺛﺮﺗﺮﻳﻦ واﺑﺴﺘﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﻟﻘﺎﻋﺪه ﻛﻪ از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻟﻘﺎﻋﺪه در ﻳﻤﻦ واﻗﻊ در ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮه ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ١١ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ را ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰى ﻛﺮد، ﺗﻘﺎﺿﺎى اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻦ ﻻدن ﺑﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را رد ﻛﺮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ، واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدى و اﻣﺎرات ﻣﺘﺤﺪه ﻋﺮﺑﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺣﻮﺛﻰﻫﺎ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻜﺎرى،ﻣﺴﻠﺢﺳﺎزى ﻳﻚ ﻫﻢﭘﻴﻤﺎن اﻟﻘﺎﻋﺪه ﻛﻤﻚ ﻛﺮد. ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﮕﺮﺷﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮﻧﺪه آن ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﻰ، ﻧﻈﺮ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ را ﻛﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ دارد را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻰﮔﻴﺮد.اﮔﺮ دﺷﻤﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﺘﻘﺎدى را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،ﻫﻴﭻ درﮔﻴﺮى ﺑﺪون ﺣﺬف ﺣﺪاﻗﻞ ﻳﻚ ﻃﺮف ﺟﻨﮓ،ﺻﺮفﻧﻈﺮ از ﻫﺰﻳﻨﻪ، ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻳﻚ ﻃﺮف در ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ اﺳﺘﺪﻻل(ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ) ﻋﻘﻼﻧﻰ اﺳﺖ. واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺑﺎره آﻣﺮﻳﻜﺎ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺻﺪق ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ. وﻗﺖ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از دو دﻫﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻘﺎﻣﺎت آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﺑﻴﻦ ﻫﺰﻳﻨﻪ و ﻣﺰاﻳﺎى ﺟﻨﮓ ﺗﻌﺎدل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ اوﻟﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ از دوﻣﻰ اﺳﺖ.

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﺑﺤﺚ ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﻪ وﺟﻮد دارد. واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺳﻴﺎﺳﺖ واﺿﺢ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاى را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻳﺎ ﻋﻘﻼﻧﻴﺖ ﺗﺎ دﻧﻴﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در آﻳﻨﺪه ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪن ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﻣﻰﺷﻮد. ﻳﻚ روﻳﻜﺮد ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﻳﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮى ﻏﻴﺮ اﺣﺴﺎﺳﻰ اﺳﺖ، ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﺰم راﺳﺦ ﺑﺮاى ﻫﺪرﻧﺪادن ﺟﺎن و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻫﺪاف ﻓﺮﻋﻰ وﺟﻮد دارد. اﻳﺠﺎد ﻳﻚ ﻛﺸﻮر ﻟﻴﺒﺮال و دﻣﻮﻛﺮاﺗﻴﻚ در آﺳﻴﺎى ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ارزﺷﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ. اﻳﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻪ در اﺛﺮ درﮔﻴﺮى ﻛﺸﺘﻪ،ﻣﻌﻠﻮل و ﻳﺎ ﻫﻢ زﺧﻤﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﻓﺪاﻛﺎرى آﻧﻬﺎ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺷﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮد: رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺟﻮرج ﺑﻮش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮوع ﻳﻚ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﻰﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻠﺖﺳﺎزى، رﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﺎراك اوﺑﺎﻣﺎ ﺑﺮاى دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﺮدن ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد و ﭘﺮﻳﺰﻳﺪﻧﺖ ﺗﺮاﻣﭗ ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم ﻫﻤﺎن ﻛﺎر در ﺳﺎل اول رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى ﺧﻮد.

درﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ از دﺳﺖ دادن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى در دوره ﺑﻌﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎن اﻧﺴﺎنﻫﺎى ﺑﻴﺸﺘﺮى را ﺑﮕﻴﺮد.ﻛﻪ ﻳﻚ رﺳﻮاﻳﻰ اﺧﻼﻗﻰ اﺳﺖ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راه ﺑﺎرى اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﻓﺪا ﻛﺮدن اﻓﺮادزﻧﺪه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ. در ﻧﻈﺮﺳﻨﺠﻰ اﺧﻴﺮ ٧١ درﺻﺪ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺟﻨﮕﻴﺪه اﻧﺪ و ٦٩ درﺻﺪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎى ﻫﻨﮕﻔﺖ ﻣﺎﻟﻰ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪاﺳﺖ. ﺑﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻮد وام و ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه، آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻴﺶ از ٢ ﺗﺮﻳﻠﻴﻮن دﻻر ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ. ﺣﺘﻰ ﭘﺲ از ﺧﺮوج آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎى زﺧﻤﻰﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺟﻨﮓ زﺧﻤﻰ ﺷﺪﻧﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ را اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻰدﻫﺪ. آﻳﻨﺪه ﻣﺎﻟﻰ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺣﺘﻰ ﻗﺒﻞ از ﺷﻴﻮع وﻳﺮوس ﻛﺮوﻧﺎ وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد. آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﺮاى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺳﻘﻮط ﻣﺎﻟﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮىﻫﺎى ﺳﺨﺖ را آﻏﺎز ﻛﻨﺪ. ﭘﺎﻳﺎن دادن ﺑﻪ ﺟﻨﮓﻫﺎى ﻏﻴﺮﺿﺮورى ﺑﺎﻳﺪ اوﻟﻴﻦ ﻗﺪم ﺑﺎﺷﺪ.در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺮﺧﻰ از ﻃﺮﻓﺪاران ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ زﻳﺮا ﺗﻌﻬﺪ واﻗﻌﺎً ﻫﺰﻳﻨﻪ ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﺪارد و ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪن از ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺧﺴﺎرات ﺟﺒﺮانﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﭘﺲ از ﺧﺮوج ﻛﻤﺘﺮ اﺳﺖ. ﻋﻼوهﺑﺮ اﻳﻦ، اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻛﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﻬﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه اﺧﺘﻼف دارﻧﺪ ﺧﻄﺮ را اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻰدﻫﺪ. ادﻋﺎﻫﺎﻳﻰ ﺗأﻳﻴﺪ ﻧﺸﺪه ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ روﺳﻴﻪ و اﻳﺮان ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻦ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻼﻓﻰ اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺣﻤﻠﻪ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى اﻳﺮاﻧﻰ و ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﻳﺎ ﮔﺮوهﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﻪ روﺳﻴﻪ ﻣﻰﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﺒﺎن ﭘﻮل ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﺮده اﻧﺪ، ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻏﻴﺮﺿﺮورى واﺷﻨﮕﺘﻦ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، ﻧﻴﺮوﻫﺎى آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ را در آﺳﻴﺎى ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻣﻮرد ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺸﺎرﻫﺎى داﺧﻠﻰ ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎمﮔﻴﺮى،ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞ ﺗﺸﺪﻳﺪ درﮔﻴﺮىﻫﺎ ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺎﺷﺪ.

آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ واﺷﻨﮕﺘﻦ ﺗﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻧﻬﺎﻳﻰ ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﺬاﻛﺮات در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ. اﮔﺮﭼﻪ ﻫﺪف ﻣﺬاﻛﺮات ﻓﺮار از ﻳﻚ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﻠﻨﺪﻣﺪت اﺳﺖ ﻛﻪ ارزﺷﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﻧﻴﺎز اﺳﺖ. ﻣﺮدم اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻧﻴﻢ ﻗﺮن ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺑﺎ اﺷﻐﺎل ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ،درﮔﻴﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮده اﻧﺪ.ﻣﺬاﻛﺮات ﻳﻚ وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻫﺪف. ﭘﺲ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ دو دﻫﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﻃﻮﻻﻧﻰﺗﺮ از ﺟﻨﮓ داﺧﻠﻰ، ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ اول و دوم و ﺟﻨﮓ ﻛﺮه، آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن و ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن آن ﺗﺤﻮﻳﻞ دﻫﺪ. ﺳﻔﻴﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ. در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺘﺼﺎب راﺟﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﻴﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎ در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﻞﮔﻴﺮى اﺳﺘﺮاﺗﮋى آﻳﻨﺪه آﻣﺮﻳﻜﺎ و ﺑﻪ ﺧﺮوج دﻳﺮﻫﻨﮕﺎم واﺷﻨﮕﺘﻦ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ.

منبع:فدرالیست