روابط خارجیسیاست

پاداش های روسیه به طالبان چالش های مسکو در مورد افغانستان را برجسته می کند

پاداش های روسیه به طالبان چالش های مسکو در مورد افغانستان را برجسته می کند

ریچارد وایتز

۲۴ شهریور(سنبله)۱۳۹۹- ۲۰۲۰/۹/۱۴

روسیه به طور فزاینده ای در تلاش برای ایفای نقش در افغانستان و کل منطقه آسیا ی مرکزی است،اما ابزار نفوذ آن در افغانستان در مقایسه با ارتش ایالات متحده و نفوذ اقتصادی چین ضعیف است،ما در حال صحبت درباره   این موضوع در مقاله زیر که توسط ریچارد وایتز نوشته شده است،هستیم.

افشاگری ها مبنی بر اینکه استخبارات روسیه ممکن است جنگجویانی را برای حمله به نیروهای ناتو در افغانستان استخدام کرده باشد،ماهیت پیچیده سیاست های مسکو در افغانستان را تأیید می کند. با توجه به آنچه اتفاق افتاد یا همچنان مورد اختلاف نظر است اما این گزارش ها با وجود نقش مهم روسیه در اوراسیا ابزاری در جهت تضعیف    دولت روسیه برای شکل دادان به آینده افغانستان است.

زمینه: با توجه به درز اخبار غیر مجاز رسانه ای که با هدف واکنش های شدید از سمت آمریکا منتشر شد،در سال ۲۰۱۹،۲۰۱۸ اطلاعات ارتش روسیه به وسیله واسطه های افغان به جنایتکاران طالبان پاداش های نقدی دادند تا به سربازان ناتو آسیب برسانند،اطلاعات مربوط به این پاداش ها از بازجویی های نیروهای ویژه افغانستان و ایالات متحده از افراط گرایان اسیر شده و همچنین شواهدی در مورد انتقال مالی پنهانی از طریق سیستم های مالی رسمی و غیر رسمی به دست آمده است. تحقیقات درباره تعداد قاتلان اجیر شده و نتیجه آنها همچنان در دست تحقیق است.

مشارکت مسکو در امور افغانستان سالهاست که در حال افزایش است. به دنبال شکست شوروی در افغانستان در دهه ۱۹۸۰حضور روسیه در کمترین حد خود باقی ماند. در طول دهه بعد، پس از برکناری طالبان، که کرملین به خاطر حمایت های طالبان از شبه نظامیان اسلامگرا در قفقاز شمالی و دیگر سیاست های ضد روسیه این گروه با آنها مخالفت کرده بود،دوباره وارد کار شد. بین سال های ۲۰۰۲و۲۰۰۵، روسیه حدود۲۰۰ میلیون دلار کمک دفاعی به دولت افغانستان ارائه داد. این کمک ها شامل بازسازی فناوری شوروی سابق در افغانستان مثل هواپیماهای نظامی در اطراف فرودگاه کابل بود. هرچند کمک ها متعاقباً کاهش یافت اما در سال ۲۰۰۷روسیه سفارت خود در کابل را بازگشایی کرد. روابط اقتصادی روسیه با افغانستان نیز گسترش یافت و روسیه به یک تامین کننده مهم انرژی تبدیل شد،اگرچه بیشتر تجارت روسیه و افغانستان قاچاق غیر قانونی مواد مخدر بود.

طی یک دهه گذشته، سیاست مسکو پیچیده تر شده است که بخشی از آن به نظر مبهم رهبری روسیه در مورد حضور ناتو در افغانستان مربوط می شود. در زمان های مختلف رهبران روسی از نظامیان غربی خواسته اند آنجا را ترک کنند یا فقط در صورت لزوم در آنجا بمانند. در سال ۲۰۰۱،مسکو به حضور نظامی آمریکا در افغانستان رضایت داد زیرا،چاره ای جز این نداشت-علاوه بر این موارد،بسیاری از روس ها نگران تهدیدهای تروریستی برای جنوب روسیه بودند که امید داشتند ناتو آن را سرکوب کرده و سپس ترک کردند. دولت روسیه از طریق مشارکت در توزیع شبکه شمال ،به ناتو کمک کرد تا منابع حمایتی را از اروپا به مناطق نظامی غرب در افغانستان برساند. مقامات روسی از ناتوانی ناتو در مهار طالبان با جریان گسترده مواد مخدر افغانستان به سمت شمال ناراضی بوده اند! همچنین،آنها با پایگاه های دائمی نظامی آمریکا در افغانستان با آسیای میانه مخالفند و با وخیم شدن روابط با غرب، تحمل مسکو برای استقرار یک نیروی نظامی ناتو در زیر سیاست های نرم خود روبه بدتر شدن است.بسیاری از روس ها از تحقیر ارتش آمریکا در طولانی ترین جنگ آن استقبال می کنند.

پیامدها: دولت روسیه در سیاست های افغانستان شرکای مختلف داخلی و خارجی را به منظور دستیابی به نفوذ کوتاه مدت و موقعیت مسکو برای سناریوهای پس از ناتو پرورش داده است! در ابتدا تعاملات دیپلماتیک روسیه بر ایجاد روابط با دولت مرکزی رئیس جمهور کرزی بود،هرچند او روابط مناسبی با بوش داشت،اما روابط متشنج کرزی با اوباما وی را به سمت مسکو سوق داد. کرزی در سال ۲۰۱۴ در حالی که از معدود رئیس های دولت بود که الحاق کریمه به روسیه را مورد حمایت قرار داد،اولین سفر دولتی خود به روسیه را انجام داد.کرزی از زمان ترک دفتر(اتمام دوره ریاست جمهوری کرزی) در سال ۲۰۱۴در بسیاری از گفتگوهای صلح بین الافغانی به رهبری روسیه شرکت کرد در حالی که جانشین وی، اشرف غنی به دنبال روابط عمیق تر با چین و دیگر شرکای خارجی است.همچنین، روسیه روابط را از دوره اتحاد جماهیر شوروی با اقلیت های قومی تاجیک،ازبک و ترکمن در شمال افغانستان برقرار کرده است زیرا آنان می توانند یک حلقه برای کشورهای همسایه آسیای میانه فراهم کنند.

دولت روسیه در ابتدا با هرگونه مذاکره با طالبان مخالفت کرد.پس از چند سال،روسیه از مذاکرات صلح بین الافغانی حمایت کرد،به شرط آنکه توسط مقامات افغانستان رهبری شود،نه دولت های غربی!از حدود سال ۲۰۱۵،دولت روسیه روابط رسمی خود با طالبان را نیز دنبال کرده است.این تماس ها هدف اصلی افزایش نفوذ مسکو و در عین حال جلوگیری از پیروزی طالبان پس از عقب نشینی ناتو است. مقامات روسی در ابتدا(هدف این دیدارها را)تبادل اطلاعات درباره داعش که یک تهدید جدی برای روسیه می دانست،عنوان کرد. این در حالی است که طالبان ادعا می کنند فقط به دنبال پست های سیاسی در افغانستان هستند اما داعش آشکارا در پی ایجاد یک حکومت جهانی است.

 با پایان دادن به دهه ها خصومت از جنگ شوروی در افغانستان،کرملین همچنین موفق شده است روابط خود با پاکستان را در سال های اخیر بهبود بخشد!تمرینات مشترک نظامی،فروش اسلحه روسی،سایر همکاری ها در صنایع دفاعی و پیشرفت مبادلات اقتصادی در این راستا انجام شده است. این نزدیکی روابط پاکستان با مسکو اهرم دیپلماتیک بیشتر و ابزاری غیر مستقیم با طالبان که رهبران آنها با پاکستان در ارتباط هستند،می دهد. ارتباط مسکو درباه افغانستان به چین،ایران و سایر کشورها نیز گسترش یافته است. این فعالیت ها بیشتر در قالب جلسات و اعلامیه های چندجانبه است. هرچند هنوز از حضور مسکو در میز مذاکره اطمینان حاصل نشده است.رهبران روسیه نمی خواهند به سال ۱۹۹۰ بازگردند زمانی که آنها در مسئله افغانستان که می توانست به دستیابی اهداف مسکو در اوراسیا کمک کند،تنها یک تماشاگر بودند،سرانجام مسکو با با افزایش اعزام های نظامی و کمک های امنیتی، روابط منطقی خود را ارتقا بخشیده است. علاوه بر روابط دفاعی دو جانبه،روابط امنیتی چند جانبه در قالب سازمان پیمان امنیت جمعی به رهبری مسکو گسترش یافته است. دیپلمات های روسی برای توجیه این اقدامات نظامی تهدیدهای امنیتی در افغانستان و مناطق دیگر را برجسته می کنند.

نتیجه گیری

گمانه زنی هایی درباره انتقام به خاطر عقب نشینی در سوریه و مناطق دیگر منجر به ادعای مطرح درباره استخدام نیروهای قاتل است. گرچه پرداخت پول به افغان ها برای کشتن سربازان ناتو یک گام بی سابقه برای سیاست روسیه در افغانستان است. خودسری های غیر مجاز توسط عوامل محلی روسیه تلاش برای تسریع عقب نشینی ارتش آمریکا یا کارشکنی در روند صلح به منظور نگه داشتن ناتو در باتلاق افغانستان است. اگرچه پرداخت پول به افغان ها برای کشتن سربازان ناتو یک گام بی سابقه برای سیاست های روسیه در افغانستان است اما سالهاست که گزارش هایی مبنی بر دادن پول و اسلحه به طالبان توسط نهادهای اطلاعاتی روس وجود دارد. همچنین گفته می شود علاوه بر این موارد،در اوکراین، سوریه و لیبی نیز مجرمان و مزدوران را استخدام کرده اند.

درهرصورت،اقدامات اخیر (روس ها) در افغانستان یا جاهای دیگر کمترین تأثیر را داشته است.هر ماه طالبان و سایر تروریست های افغانستان هزاران حمله علیه ناتو و اهداف دیگر انجام می دهند (اگرچه از توافق صلح در ماه فوریه از حمله به سربازان ناتو خودداری می کنند).در همین حال،روابط روسیه و آمریکا و انگلیس چنان ضعیف است حادثه اخیر به سختی می تواند روابط را بدتر کند اما نباید فراموش کرد حتی اگر مسکو بتواند قاتلان مستقل را در افغانستان استخدام کند،ابزار نفوذ آن در افغانستان در مقایسه با قدرت دیپلماتیک و نظامی ایالات متحده و پتانسیل اقتصادی گسترده چین در این کشور ضعیف است.

منبع:The Times of Central Asia

نمایش بیشتر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا