اندیشکده شورای روابط خارجی آمریکا و بخش افغانستان(۸)

۲۵آبان(عقرب)۱۴۰۱-۲۰۲۲/۱۱/۱۶

شورای روابط خارجی اندیشکده ای مستقل و غیرحزبی است که در سال ۱۹۲۱ تاسیس شد. که به عنوان منبعی مهم برای تمامی گروه ها ازجمله سیاستمداران، تجار، دانشجویان ور هبران مدنی و مذهبی است که آنها را در امر تصمیم گیری و درک بهتر از جهان کمک می کند. شورای روابط خارجی که در سال ۱۹۲۱ تاسیس شد، یک سازمان مستقل و غیرحزبی، اتاق فکر و ناشر و موسسه آموزشی است که به اطلاع رسانی به مردم در مورد انتخاب های سیاست خارجی پیش روی ایالات متحده و جهان اختصاص دارد. این اندیشکده از فعال ترین اندیشکده های آمریکایی است که به روزترین مسائل جهان را پوشش می دهد. به گونه ای که بخش ویژه ای را با تحولات اوکراین آغاز کرده است. این اندیشکده به مانند سایر اندیکشده تحولات جهانی را رصد و نتایج را در کتاب، یادداشت و گزارش ها نشر می کند. حوزه مطالعاتی نیز در براساس دو بخش موضوعی و جغرافیایی است. در بخش موضوعی شامل: دیپلماسی و نهادهای بین المللی، اقتصاد، انرژی و محیط زیست، بهداشت، مسائل حقوق بشری، سیاست و حکومت داری و موضوعات اجتماعی است. در حوزه جغرافیا نیز شامل آسیا، اروپا و اوراسیا، خاورمیانه و شمال افریقا، اقیانوسیه و آمریکا است. در همین راستا، این اندیشکده مسائل افغانستان را نیز در زیر مجموعه حوزه جغرافیایی آسیا تحت پوشش خود قرار می دهد که این امر شامل انتشار یادداشت، گزارش و برگزاری نشست است. در ادامه اخرین یادداشت این اندیشکده در رابطه با افغانستان آمده است.

جنگ ایالات متحده در افغانستان۱۹۹۹-۲۰۲۱

طالبان پس از دو دهه سرنگونی رژیم شان توسط نیروهای تحت رهبری ایالات متحده در جنگی که به طولانی ترین جنگ ایالات متحده انجامید، دوباره به قدرت بازگشتند.

پیوند القاعده، طالبان: ۱۵ اکتبر ۱۹۹۹

شورای امنیت سازمان ملل با تصویب قطعنامه ۱۲۶۷، کمیته موسوم به تحریم های القاعده و  طالبان را ایجاد کرد که این دو گروه را به عنوان نهادهای تروریستی به هم مرتبط ساخت و تحریم هایی را بر بودجه، سفر و محموله های تسلیحاتی آنها اعمال کردند. این اقدام سازمان ملل به دنبال دوره برتری القاعده و رهبر ان اسامه بن لادن است که این گروه تروریستی را از افغانستان و پاکستان در دهه ۱۹۸۰ به سودان در ۱۹۹۱ هدایت داد و بعد در نیمه دهه ۱۹۹۰ به افغانستان برگشت داد. طالبان که از خاکستر جنگ داخلی افغانستان پس از شوروی برخاسته بودند، پناهگاه القاعده را برای عملیات فراهم کرد.

ترور اتحاد شمال: ۹ سپتامبر ۲۰۰۱

احمد شاه مسعود، فرمانده ائتلاف شمال، یک ائتلاف ضدطالبان توسط عوامل القاعده ترور شد. کشته شدن مسعود، فرمانده جنگ های چریکی معروف به شیر پنجشیر، ضربه ای جدی به مقاومت ضدطالبان وارد کند.کارشناس تروریسم بر این باورند که ترور وی، حفاظت از بن لادن توسط طالبان را پس از حملات ۱۱ پستامبر تضمین کرد.

حمله تروریستی به ایالات متحده: ۱۱سپتامبر۲۰۰۱

عوامل القاعده چهار هواپیمای مسافربری تجاری را ربودند و به مرکز تجارت جهانی در نیویورک و پنتاگون در واشنگتن دی سی حمله کردند. در این میان اگرچه افغانستان پایگاه القاعده بود اما هیچ یک از ۱۹ هواپیماربا اتباع افغانستان نبودند.دبیلو بوش، رئیس جمهور ایالات متحده قول داد که « در جنگ علیه تروریسم پیروز شود». بوش در نهایت از رژیم طالبان خواست که همه رهبران القاعده را که در افغانستان پنهان شده بودند تحویل دهد یا در سرنوشت آنها سهیم شود.

ردپای جنگ:۱۸ سپتامبر ۲۰۰۱

بوش قطعنامه مشترکی را به امضا رساند که اجازه استفاده از زور را علیه کسانی که به ایالات متحده در ۱۱ سپتامبر حمله کرده بودند را داد.این قطعنامه مشترک بعداً توسط دولت بوش به عنوان یک دلیل قانونی و مشروع برای مبارزه با تروریسم مانند حمله به افغانستان ذکر شد.

افتتاحیه سالو: ۷ اکتبر ۲۰۰۱

ارتش ایالات متحده با حمایت بریتانیا کمپین بمباران نیروهای طالبان را آغاز کردند و به طور رسمی عملیات آزادی پایدار را آغاز کردند.استرالیا، کانادا، فرانسه و آلمان متعهد به حمایت شدند.مرحله اولیه جنگ عمدتاً شامل حملات هوایی ایالات متحده بر نیروهای القاعده و طالبان بود که همراه با مشارکت حدود هزار نفر نیروی ایالات متحده، ائتلاف شمال و نیروهای قومی پشتون ضدطالبان انجام شد. اولین موج نیروهای زمینی دوازده روز بعد وارد افغانستان شدند. در این میان بیشتر نبردهای زمینی بین طالبان و مخالفان افغان آنها بود.

طالبان در حال عقب نشینی: نوامبر ۲۰۰۱

رژیم طالبان پس از شکست در مزارشریف در ۹ نوامبر ۲۰۰۱ به سرعت در برابر نیروهای وفادار به عبدالرشید دوستم، رهبر نظامی قومی ازبک، فروپاشید.در هفته های بعد پس از حملات ائتلاف شمال به طالقان، بامیان، هرات، کابل و جلال آباد، پایگاه های طالبان فروریخت. در ۱۴ نوامبر، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ۱۳۷۸ را تصویب کرد که در آن خواستار «نقش محوری» سازمان ملل در ایجاد یک اداره انتقالی و دعوت از کشورهای عضو برای اعزام نیروهای حافظ صلح بود.

دولت موقت: ۵ دسامبر۲۰۰۱

پس از سقوط کابل در نوامبر ۲۰۰۱، سازمان ملل متحد از جناح های اصلی افغان که برجسته ترین آنها اتحاد شمال و گروهی به رهبری پادشاه سابق (بدون حضور طالبان) به کنفرانسی در بن آلمان دعوت شدند. در ۵ دسامبر ۲۰۰۱ جناح ها توافقنامه بن را امضا کردند که توسط قطعنامه ۱۳۸۳ شورای امنیت سازمان ملل متحد تایید شد. براین اساس حامد کرزی به عنوان رئیس دولت موقت منصوب و یک نیروی حافظ صلح بین المللی برای حفظ امنیت در کابل ایجاد شد.پس از توافقنامه بن، قطعنامه ۱۳۸۶ شورای امنیت سازمان ملل در ۲۰ دسامبر، نیروی بین المللی کمک به امنیت یا آیساف را تاسیس کرد.

فروپاشی طالبان:۹ دسامبر۲۰۰۱

در این تاریخ رژیم طالبان به پایان خود رسید. طالبان قندهار را تسلیم و ملامحمد عمر، رهبر طالبان از شهر فرار کرد.اما با وجود سقوط رسمی طالبان، رهبران القاعده همچنان در کوه ها مخفی می شدند.

بازسازی افغانستان: ۱۷ آوریل ۲۰۰۲

بوش در یک سخنرانی در موسسه نظامی ویرجینیا خواستار بازسازی افغانستان شد. او با یادآوری طرح مارشال پس از جنگ جهانی دوم که اروپای غربی را احیا کرد، گفت براساس سنت های جورج مارشال، افغانستانی عاری از شر و مکان بهتری برای زندگی می سازیم. اما ایالات متحده و متحدانش به هزینه های بازسازی افغانستان مانند طرح مارشال نزدیک نشدند. ایالات متحده از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ بیش از ۳۸ میلیارد دلار کمک بشردوستانه و بازسازی به افغانستان اختصاص داده است.

دولت انتقالی:جون۲۰۰۲

رئیس اداره موقت افغانستان، کرزی به ریاست دولت انتقالی انتخاب شد. کرزی رهبر قوم قدرتمند پوپلزی از پشتون های درانی بود که پس از حملات ۱۱ سپتامبر از پاکستان به افغانستان بازگشت تا مقاومت پشتون ها را در برابر طالبان سازماندهی کند.ائتلاف شمال که تحت سلطه قومیت تاجیک بود در راستای تلاش برای ایجاد پست نخست وزیری شکست خوردند اما برای ایجاد سازوکارهایی در راستای بررسی اختیارات ریاست جمهوری مانند استیضاح رئیس جمهور و ورود شخصیت های برجسته به پارلمان موفق عمل کردند.

نبرد اصلی تمام شد:می ۲۰۰۳

دونالد رامسفلد، وزیر دفاع ایالات متحده در جریان یک نشست خبری با خبرنگاران در کابل، پایان «نبرد بزرگ» را اعلام کرد. این اعلام همزمان بود با خبر «ماموریت انجام شده» بوش در عراق. تامی فرانکس فرمانده ارشد بوش و کرزی به این نتیجه رسیده بودند که ما در نقطه ای هستیم که به وضوح از فعالیت های نظامی به دوره مهم ثبات و بازسازی حرکت کرده ایم. در این بازه تنها هشت هزار سرباز آمریکایی در افغانستان مستقر بودند. همچنین به نظر می رسید که انتقال از جنگ به بازسازی راه را برای بسیاری از سازمان های امدادرسان اروپایی از ارسال نیرو یا تدارکات خودداری می کردند، باز کرده بود.

ماموریت بین المللی:۸ آگوست۲۰۰۲

ناتو کنترل نیروهای امنیتی بین المللی را برعهده گرفت و نقش آن در سراسر افغانستان گسترش یافت که این اولین تعهد عملیاتی ناتو در خارج از اروپا بود. ناتو که در ابتدا وظیفه تامین امنیت کابل و مناطق اطرااف آن را برعهده داشت، در سپتامبر ۲۰۰۵ و جولای و اکتبر ۲۰۰۱ گسترش یافت. براین اساس تعداد نیروهای آیساف از پنج هزار نفر در ابتدا به شصت و پنج هزار سرباز از ۴۲ کشور افزایش یافت.در سال ۲۰۰۶ آیساف فرماندهی نیروهای نظامی بین المللی در شرق افغانستان را از ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده برعهده گرفت و همچنین در عملیات های نظامی فشرده در جنوب افغانستان حضور داشت.

رئیس جمهور جدید برای افغانستان: ۹ اکتبر۲۰۰۱

در یک رای گیری کرزی به عنوان اولین رئیس جمهور منتخب افغانستان انتخاب شد.کرزی با ۵۵درصد آرا پیروز شد در حالی که نزدیک ترین رقیب او یونس قانونی ۱۶ درصد آرا را به دست آورد. اما پیروزی کرزی با اتهامات تقلب و ربوده شدن سه کارمند خارجی سازمان ملل توسط یک گروه شبه نظامی خدشه دار شد.با این وجود این انتخابات به عنوان یک پیروزی تلقی برای ساختار جدید تلقی شد.

تعهد پایدار ایالات متحده:۲۳ می ۲۰۰۵

کرزی و بوش اعلامیه مشترکی را صادر کردند که کشورهای نزدیک به خود را شرکای استراتژیک می دانند. این اعلامیه به نیروهای آمریکایی دسترسی به تاسیسات نظامی افغانستان برای پیگرد قانونی جنگ علیه تروریسم بین المللی و مبارزه با افراط گرایی خشونت آمیز را می داد. در این توافقنامه آمده بود که هدف این ائتلاف «تقویت روابط ایالات متحده و افغانستان و کمک به تضمین امنیت بلندمدت، دموکراسی و رفاه افغانستان» است. علاوه برا این، این توافقنامه از واشنگتن می خواهد که به «سازماندهی، آموزش، تجهیز و حفظ نیروهای امنیتی افغان» بپردازد و بازسازی اقتصادی و دموکراسی سیاسی کشور ادامه دهد.

تجدید حیات خونین:جولای ۲۰۰۶

در تابستان سال ۲۰۰۶ خشونت در سراسر کشور و درگیری های شدید در ژوئن آغاز شد. تعداد حملات انتحاری از ۲۷ حمله در سال ۲۰۰۵ به ۱۳۹ حمله در سال ۲۰۰۶ یعنی پنج برابر شده بود و بمب گذاری های انفجاری از راه دور دو برابر شده بود. که برخی دولت مرکزی متزلزل را علت افزایش حملات می دانستند.

شکاف در ائتلاف: نوامبر۲۰۰۶

در نشست سران در ریگا لیتونی در میان کشورهای عضو ناتو در مورد تعهدات سربازان به افغانستان اختلافاتی پیش آمد.رهبران بیست و شش کشور موافقت کردند که برخی از محدودیت ها در مورد چگونگی، زمان و مکان استفاده از نیروها را حذف کنند.با این وجود اختلافاتی وجود داشت. به طوری که با افزایش خشونت علیه کمک رسان های غیردولتی، وزیر دفاع ایالات متحده در اواخر سال ۲۰۰۷ از کشورهای ناتو به دلیل عدم اعزام سربازان بیشتر انتقاد کرد. به اعتقاد او پیشرفت در افغانستان واقعی اما شکننده بود. در این زمان بسیاری از متحدان تمایلی به سهیم شدن در خطرات، متعهد کردن منابع و تعهد به ماموریت جمعی نداشتند. در نتیجه به اعتقاد او این خطر وجود داشت که آنچه به دست آمده از بین برود.

اوباما دوباره به افغانستان متعهد شد:۱۷ فوریه۲۰۰۹

اوباما به عنوان رئیس جمهور منتخب ایالات متحده، از برنامه های خود برای اعزام هفده هزار سرباز دیگر به منطقه جنگی خبر داد. او معتقد بود که افغانستان مهم ترین جبهه ایالات متحده در برابر نیروهای تروریستی بود. از ژانویه ۲۰۰۹ پنتاگون سی و هفت هزار سرباز در افغانستان داشت که بین فرماندهی ایالات متحده و ناتو تقسیم شده بود. تمرکز این نیروهای تقویتی مقابله با طالبان و جلوگیری از عملیات جنگجویان خارجی بین افغانستان و پاکستان بود. رابرت گیتس، در مورد افزایش نیروها، ماموریت اصلی در افغانستان را بیش از حد گسترده توصیف کرد و خواستار ایجاد اهداف محدود مانند جلوگیری از محدود کردن پناهگاه های امن تروریست ها شد.

استراتژی جدید آمریکا: ۲۷ مارس ۲۰۰۹

اوباما استراتژی جدید را برای تلاش های جنگی اعلام کرد که موفقیت در افغانستان را به یک پاکستان باثبات مرتبط می دانست.هدف اصلی این استراتژی، برهم زدن، از بین بردن و شکست القاعده و پناهگاه های امن آنها در پاکستان و جلوگیری از بازگشت آنها به پاکستان یا افغانستان بود. این استراتژی بر انتقال کمک های بیشتر به پاکستان و بررسی دقیق پیشرفت در مبارزه با القاعده و طالبان تاکید داشت. برنامه ها همچنین مستقر شدن چهار هزار سرباز دیگر را برای کمک به آموزش نیروهای ارتش و پلیس افغانستان نیاز داشت.

فرمان تغییر:۱۱ می ۲۰۰۹

رابرت گیتس، وزیر دفاع، ژنرال دیوید مک کرنان ، فرمانده ارشد ایالات متحده در افغانستان برکنار و ژنرال استنلی مک کریستال فرمانده عملیات ضد شورش را جایگزین او کرد. برکناری مک کرنان یازده ماه پس از به عهده گرفتن فرماندهی نیروهای ناتو در افغانستان صورت گرفت. رابرت گیتس گفته بود که پنتاگون به تفکر تازه و نگاهی نو در جنگ افغانستان نیاز داشت. این در حالی بود که بسیاری از کارشناسان معقتد بودند که عملیات در افغانستان از کنترل خارج شده بود. گزارش ها نشان می داد که انتصاب مک کریستال به منظور ایجاد رویکرد «تهاجمی و نوآورانه بیشتر» به تلاش های جنگی افغانستان در راستای استراتژی ضد شورش متمرکزتر است.

ژنرال مک کریستال از فرماندهی افغانستان برکنار شد:۲۳ جون ۲۰۱۰

اوباما ژنرال دیوید پترائوس، رئیس ستاد فرماندهی مرکزی ارتش و معمار موج جنگ عراق در سال ۲۰۰۷ را به عنوان جایگزین مک کریستال معرفی کرد. این تغییر فرماندهی  در زمان حیاتی در جنگ رخ داد.با این حال، اوباما این تغییر را ناشی از تغییر در پرسنل و نه تغییر در سیاست دانست.

جدول زمانی برای انتقال امنیتی: نوامبر ۲۰۱۰

 در نشستی در لیسبون در پرتغال، کشورهای عضو ناتو اعلامیه ای را امضا کردند که بر اساس آن موافقت کردند تا پایان سال ۲۰۱۴ مسئولیت کامل امنیت در افغانستان را به نیروهای افغان واگذار کنند.که قرار بود این روند انتقال در ژوئن ۲۰۱۱ آغاز شود و نیروهای امنیتی افغان کنترل استان ها و شهرهای نسبتاً با ثبات را به دست بگیرند. این در حالی بود که بسیاری در داخل و خارج از افغانستان نگران توانایی نیروهای امنیت ملی برای حفظ امنیت بودند.

اوباما خروج نیروها را اعلام کرد:۲۲ جون ۲۰۱۱

اوباما طرحی برای خروج سی و سه هزار سرباز تا تابستان ۲۰۱۲ ترسیم کرد.نظرسنجی ها در این زمان نشان می داد که افکار عمومی در آمریکا از جنگ حمایت نمی کنند و اوباما با فشار قانون گذاران به ویژه دموکرات ها برای کاهش قابل توجه نیروهای امریکایی در افغانستان مواجه بود. پس از خروج نیروهای درنظر گرفته شده برای سال ۲۰۱۲ هنوز هفتاد هزار نیروی امریکایی تا سال ۲۰۱۴ بر اساس پیش بینی ها در افغانستان باقی می ماند. در این زمان ایالات متحده در حال برگزاری مقدماتی مذاکرات صلح با طالبان بود.

ده سال جنگ: ۷ اکتبر ۲۰۱۱

در دهمین سال جنگ امریکا در افغانستان حدود صدهزار سرباز آمریکایی در عملیات ضد شورش در مناطق جنوبی و شرقی بودند. اما اوباما قصد داشت تا سال ۲۰۱۴ تمام نیروهای خود را از افغانستان خاج کند که منجر به تردیدهای جدی شد.درواقع، در میانه یک شورشگری مقاوم، اهداف ایالات متحده در افغانستان نامشخص بود و از طرف دیگر، پناهگاه های امن تروریستان در پاکستان تلاش های ایالات متحده را ضعیف کرده بود.در این یک دهه تلفات شامل ۴۴۴ میلیارد دلار هزینه و ۱۸۰۰ آسیب به سربازان امریکایی را به همراه داشت که این هزینه ها حمایت عمومی ایالات متحده را به دلایلی همچون رکود اقتصاد جهانی و نرخ بیکاری ۹٫۱ درصدی کاهش داد.در این میان در حالی که دستاوردهای نظامی وجود داشت اما امید برای توافق با طالبان مملو از شکست بود.

کنفرانس بن: ۵ دسامبر۲۰۱۱

ده سال پس از اولین کنفرانس بین المللی که آینده سیاسی افغانستان را مورد بحث قرار داد، ده ها کشور و سازمان دوباره در شهر بن آلمان گرد هم آمدند تا نقشه راه همکاری فراتر از خروج نیروهای بین المللی در سال ۲۰۱۴ را طراحی کنند.در این کنفرانس کرزی، رئیس جمهور افغانستان گفت که افغانستان برای ده سال آینده سالانه به ۱۰ میلیارد دلار برای تقویت امنیت و بازسازی نیاز دارد و دولت را متعهد به مبارزه با فساد در ازای ادامه کمک های بین المللی کرد.این کنفرانس برای دستیابی به اهداف خود یعنی ایجاد طرحی برای ایجاد افغانستان به یک حکومت مستقل و امن ناکام ماند. چراکه شورش تقویت و پاکستان به عنوان یک بازیگر مهم از حضور در آن خودداری کرده بود.

طالبان مذاکرات را لغو و تیرگی روابط آمریکا و افغانستان بیشتر شد: مارس ۲۰۱۲

در ماه ژانویه، طالبان برای گشایش دفتری دفتری در قطر به توافق رسیدند، حرکتی به سوی مذاکرات صلح که ایالات متحده آن را بخش مهم از یک راه حل سیاسی برای تضمین ثبات افغانستان می دانست. اما دو ماه بعد طالبان مذاکرات مقدماتی را به تعلیق درآورد و واشنگتن را متهم کرد که وعده های خود را مبنی بر برداشتن گام های معنادار در جهت مبادله زندانیان زیر پا گذاشته است. در ماه فوریه وزیر دفاع ایالات متحده، برنامه پنتاگون را برای پایان دادن به ماموریت های جنگی تا اواسط سال ۲۰۱۳ و تغییر نقش اصلی کمک های امنیتی در افغانستان اعلام کرد.کرزی نیز خواستار خروج نیروهای خارجی از پایگاه های روستایی و پایگاه های نظامی شده بود که به گفته تحلیلگران روند انتقال مسئولیت از ناتو به افغانستان را سرعت می بخشید.

تسلط امنیتی افغانستان تکمیل شد:جون۲۰۱۳

نیروهای افغان رهبری و مسئولیت امنیتی در سراسر افغانستان را برعهده گرفتند.زیرا ناتو کنترل نود و پنج شهر را برعهده داشت.تمرکز ائتلاف به رهبری ایالات متحده به آموزش نظامی و مبارزه با تروریسم مبتنی بر عملیات ویژه معطوف شد.این تحویل امنیت در تاریخی رخ داد که نمایندگان طالبان و مقامات آمریکایی مذاکرات را در دوحه قطر از سر گرفته بودند.در این میان رئیس جمهور افغانستان به این دلیل که این دفتر به این گروه شورشی مشروعیت می دهد و به عنوان یک پایگاه دیپلماتیک عمل می کند، مذاکرات با ایالات متحده را به حالت تعلیق درآورد.با انقضای ماموریت ایالات متحده در دسامبر ۲۰۱۴، ایالات متحده برای حفظ حضور نظامی خود باید توافقنامه امنیتی دو جانبه ای را امضا می کرد.

اوباما خروج نیروهای آمریکایی را اعلام کرد: ۲۷ می ۲۰۱۴

اوباما جدول زمانی را برای خروج بیشتر نیروهای آمریکایی از افغانستان تا پایان سال ۲۰۱۶ اعلام کرد.در مرحله اول طرح او تنها ۹۸۰۰ سرباز آمریکایی پس از پایا ماموریت جنگی در پایان سال ۲۰۱۴ در افغانستان باقی خواهد ماند که محدود به آموزش نیروهای افغان و انجام عملیات علیه «بقایای القاعده» است.در این میان هردو نامزد ریاست جمهوری افغانستان قول دادند که توافقنامه امنیتی را که پیش نیاز حضور نیروهای آمریکایی پس از سال ۲۰۱۴ بود را امضا کنند.

حکومت وحدت ملی: ۲۱ سپتامبر۲۰۱۴

غنی به عنوان رئیس جمهور تازه انتخاب شده افغانستان، توافقنامه تقسیم قدرت را با عبدالله امضا کرد.این توافق که پس از دیپلماسی فشرده توسط جان کری وزیر امور خارجه ایالات متحده به امضا رسید، عبدالله را به عنوان مدیر اجرایی حکومت وحدت ملی تعیین کرد.در حالی که این توافق نامه در تلاش برای آرام کردن ناآرامی های مدنی بود و در حالی که غنی و عبدالله بر سر امتیازگیری درگیر بودند، طالبان در روستاها به دستاوردهایی رسیده بودند و این امر سرآغاز ناکارآمدی طولانی مدت دولت بود.

حمله ایالات متحده به دولت اسلامی:۱۳ آپریل ۲۰۱۷

ایالات متحده قوی ترین بمب غیرهسته ای خود را برروی شبه نظامیان خودخوانده دولت اسلامی در ولایت ننگرهار پرتاب کرد.این سلاح که به «مادر بمب ها» شناخته شد،در حالی اجرا شد که دونالد ترامپ رئیس جمهور جدید ایالات متحده اختیارات تصمیم گیری را به فرماندهان خود داد.این بمب گذاری بر ظهور دولت اسلامی در افغانستان تمرکز داشت.این در حالی بود که به نظر می رسید طالبان قوی و ایالات متحده جنگ با طالبان را یک بن بست می دانستند.در این زمان تعداد حملات انتحاری در کابل بسیار گسترده شده بود و طالبان برای کنترل بیش از یک سوم کشور در حال رقابت بودند. در این میان تفنگداران دریایی امریکا بار دیگر به ولایت هلمند اعزام شدند.

ترامپ از جنگ طولانی در افغانستان خبر داد:۲۱ آگوست۲۰۱۷

ترامپ خط مشی خود را برای افغانستان عنوان کرد. او گفت اگرچه هدف اصلی او خروج از افغانستان است اما با یک تعهد بی پایان برای جلوگیری از «ایجاد یک خلأ برای تروریست ها» پیش خواهد رفت. براساس سیاست های او تصمیم گیری در مورد عقب نشینی براساس «شرایط روی زمین» خواهد بود نه جدول زمانبندی.او از هند دعوت کرد تا در بازسازی افغانستان نقش بیشتری ایفا کند و در عین پاکستان را به خاطر پناه دادن به شورشیان محکوم کرد.به اعتقاد او در این زمان توافق سیاسی با طالبان بسیار دور بود.

پیشرفت مذاکرات صلح آمریکا و طالبان:فوریه۲۰۱۹

مذاکرات بین ایالات متحده و طالبان در دوحه براساس شتابی که در اواخر سال ۲۰۱۸ آغاز شد، وارد بالاتری سطح خود شد.گفت و گو میان زلمی خلیلزاد و ملا عبدالغنی برادر در مورد خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان در ازای تعهد طالبان مبنی بر جلوگیری از فعالیت های تروریستی از خاک افغانستان علیه این کشور شد.خلیلزاد در این زمان اعلام کرده بود که ایالات متحده با فشار بر طالبان بر مشارکت در گفت و گوهای بین الافغانی موافقت کند.اما در این زمان هنوز مشخص نبود که ترامپ خروج نیروهایش را مشروط به این خواهد کرد یا خیر.

ترامپ مذاکرات صلح را لغو کرد:۷ سپتامبر۲۰۱۹

ترامپ یک هفته پس از آن که مذاکره کننده ارشد آمریکایی خلیلزاد اعلام کرد که توافق اصولی با رهبران طالبان حاصل شده است، به طور ناگهانی مذاکرات صلح را قطع کرد.او در توئیتی اعلام کرد که پس از کشته شدن یک سرباز آمریکایی در حمله طالبان، دیدار محرمانه طالبان و رئیس جمهور افغانستان در کمپ دیوید را لغو کرده است.اما طالبان گفته بود که آنها متعهد به ادامه مذاکرات هستند که در غیراینصورت تعداد کشته ها افزایش خواهد یافت.

امضای توافقنامه ایالات متحده و امریکا در مسیر صلح:۲۹ فوریه ۲۰۲۰

خلیلزاد و ملابرادر توافقنامه ای را امضا کردند که راه را برای خروج قابل توجه نیروهای آمریکایی در افغانستان هموار می کرد و شامل تضمین هایی برای طالبان مانند عدم استفاده از خاک افغانستان برای انجام عملیات های تروریستی می شد. براساس این توافقنامه مذاکرات بین الافغانی باید در ماه بعداز فوریه آغاز شود.اما این توافقنامه خواستار آتش بس فوری نبودند. چراکه حملات طالبان به نیروهای امنیتی افغانستان ادامه داشت و امریکا نیز با حمله هوایی علیه طالبان در ولایت هلمند پاسخ دادند.

آغاز گفتگوهای صلح بین الافغانی: ۱۲ سپتامبر۲۰۲۰

نمایندگان طالبان و دولت و جامعه مدنی افغانستان پس از نزدیک به بیست سال جنگ برای اولین بار در دوحه قطر با یکدیگر دیدار کردند. مذاکرات مستقیم که ماه ها بر سر مباله زندانیان پیشنهاد شده در قرارداد قبلی آمریکا و طالبان به تعویق افتادف پس از آزادی پنج هزار زندانی طالبان توسط دولت افغانستان آغاز شد.در طی سخنان ابتدایی هردو طرف از اشتیاق برقراری برای صلح در افغانستان صحبت کردند.

آمریکا خروج نیروها را اعلام کرد:۱۷ نوامبر۲۰۲۰

کریستوفر سی میلر، سرپرست وزارت دفاع ایالات متحده، چند روز قبل از مراسم تحلیف جو بایدن، رئیس جمهور منتخب امریکا، اعلام کرد که قصد دارد تعداد سربازان خود را در افغانستان به ۲۵۰۰ نفر تا اواسط ماه ژانویه به نصف برساند.هزاران سرباز قبلاً درپی توافق با طالبان در ماه فوریه با طالبان خارج شده بودند به تحقق وعده انتخاباتی ترامپ برای پایان دادن به جنگ های ابدی نزدیک تر می شدند.این اعلامیه در حالی منتشر شد که مذاکرات بین دولت افغانستان و طالبان به بن بست رسیده بود و این گروه حملات مرگبار خود را افزایش داده بود. ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو هشدار داد که خروج زودهنگام نیروها می تواند به افغانستان اجازه دهد تا به پناهگاه تروریست ها و دولت اسلامی برای بازسازی خلافت خود تبدیل شود.

تصمیم بایدن در مورد خروج کامل آمریکا تا ۱۱ سپتامبر:۱۴ آپریل ۲۰۲۱

بایدن اعلام کرد که ایالات متحده به ضرب الاجل تعیین شده براساس توافقنامه ایالات متحده و طالبان برای خروج همه نیروها تا اول ماه می عمل نخواهد کرد. به جای آن طرحی را برای خروج کامل تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱ منتشر کرد و گفت زمان پایان دادن به طولانی ترین جنگ امریکا فرارسیده است. براساس این طرح ۳۵۰۰سرباز باقی مانده صرف نظر از نتیجه مذاکرات و افزایش حملات طالبان از افغانستان خارج خواهند شددر این زمان طالبان گفته بودند که تا زمانی که تمام نیروهای خارجی افغانستان را ترک نکنند، در «هیچ کنفرانسی» درباره آینده افغانستان شرکت نخواهند کرد.

حکومت افغانستان با تصرف کابل توسط طالبان سقوط کرد:۱۵ آگوست۲۰۲۱

جنگجویان طالبان که با خروج اندکی روبه رو بودند پس از خروج غنی از کشور، پایتخت را تسخیر و کاخ ریاست جمهوری را تصرف کردند.کرزی و عبدالله شورایی را برای تسهیل انتقال صلح آمیز حکومت به طالبان ایجاد کردند.این تسلط به دنبال پیشروی سریع طالبان و تصرف مراکز ولایت ها صورت گرفت.

دفاع بایدن از خروج: ۱۶ اگوست ۲۰۲۱

بایدن در دفاع از عملکرد خود گفت که دولت او تصمیم درستی را برای پایان دادن به دخالت نظامی ایالات متحده در افغانستان گرفته است. با این استدلال که ماموریت ضدتروریسم ایالات متحده کامل شده است. اما او گفت که خروج نیروها به هم ریخته بود و نیروهای امنیتی افغانستان را به ناتوانی در مقابله با طالبان متهم کرد.

جنگ بیست ساله با تکمیل خروج ایالات متحده به پایان می رسد:۳۰ آگوست۲۰۲۱

آخرین نیروهای نظامی ایالات متحده افغانستان را ترک کردند و این کشور تحت حاکمیت طالبان قرار گرفت.این خروج پس از یک روند پراز هرج و مرج دو هفته ای و عقب نشینی انجام شد که طی آن بیش از ۱۲۰۰۰۰نفر تخلیه شدند.روز بعد بایدن گفت که ایالات متحده باید از اشتباهات خود درس بگیرد و این امر نشان دهنده پایان «عصر عملیات نظامی بزرگ برای بازسازی کشورهای دیگر» است.